Wiersz pt. "Requiem dla snu"

KINOLUS

Requiem dla snu

Siedzę na zimnej podłodze przed siebie wpatrzony

Nogi spętane, ręce związane i umysł zwiotczały

Wokół wilgotne ściany a ja upokorzony

Jakby same najczarniejsze demony obok stały

Przez głowę przelatują skrawki szczęśliwego życia

W głowie myśl się rodzi niczym mroczna zimna kula

Już prawie nie pamiętam radosnego pulsu bycia

W moim martwym sercu skra nadziei już nie hula

A tylko kilka złych decyzji wplątało mnie w tą porażkę

To, że tak naprawdę zawsze samotny byłem

Wtem z kości dłoń przewraca mnie na posadzkę

A ja już prawie w otchłani zimnej kuli się skryłem

Miłosierny, mroczny głos tłumaczy, co się stało

Szepcze o wirusie, co duszę moją obrócił w pożogę

Mówi o truciźnie, co ciało me doszczętnie zrujnowało

Aż zrozumiałem wszystko i poczułem trwogę

Zrozumiałem a z oczu pociekły mi łzy

Szaleństwo życia i śmierci nie ma już znaczenia

Kostucha mówi, że nie byłem doszczętnie zły

Lecz, że to kwestia była przeznaczenia

Mimo szczerych chęci życia zgodnie z samym ze sobą

Stale parłem w złym kierunku w zła stronę się kierowałem

Skręcałem wciąż inną mroczną drogę celowo

Przez co chyba nigdy naprawdę spokojnie nie spałem

A teraz przychodzi odejść bez pożegnania

Nie mówiąc nikomu jak bardzo kochałem

Szykując się w końcu do wiecznego spania

W koszmar życia się budząc na powrót, uświadamiam sobie, że spałem?

Szczecin 22-08-2007

Napisałem ten wiersz słuchając ciągle jednego utworu, motywu z filmu ‘Rquiem dla snu”, widząc przed oczami każdy kadr z tego wspaniałego obrazu DarrenaAronofsky’go.